“De haven is voor een fotograaf één grote speeltuin”
In en rond de haven van Antwerpen ligt een schat aan verhalen, die wachten om verteld te worden. In woorden, maar ook in beelden. En dat is het werk van Jonathan Ramael. Jonathan is een freelance fotograaf voor ‘t Stad en voor de haven. Daarnaast heeft hij een eigen reisblog die hij graag aanvult met nieuwe, onvergetelijke ervaringen uit verre landen. Dit is het verhaal van een Antwerpenaar die zijn eigen creatieve reis maakte, van communicatiewetenschapper tot zelfstandig fotograaf en reisjournalist.
Jonathan Ramael (39) is een echte Antwerpenaar met een passie voor reizen, schrijven en fotograferen. Hij is freelance fotograaf voor Stad Antwerpen en Port of Antwerp-Bruges. Daarnaast heeft hij een eigen blog waarin hij alles vertelt over zijn reisavonturen. Zoek je inspiratie voor een trip naar Havenland, of zelfs naar het buitenland? Check dan Jonathans reisblog via www.trotop.be
Hoe ben je bij Havenland terechtgekomen als fotograaf, en wat maakt het zo fijn om er te werken als fotograaf?
“Als je voor ’t Stad werkt, leer je veel mensen kennen en dat opent veel nieuwe deuren. Zo ben ik net voor corona ook fotograaf voor Port of Antwerp-Bruges geworden. Voor mij is de haven van Antwerpen echt een gigantische speeltuin waar je veel mee kan doen als fotograaf. Denk maar aan het contrast tussen industrie en natuur. Elke dag ziet er ook anders uit, en dat maakt het fotograferen voor de haven heel boeiend.”
“Je mag als fotograaf vaak ook op plaatsen komen waar je normaal gezien geen toegang toe hebt, zoals grote vrachtschepen en dokken. Dat zorgt voor heel wat unieke ervaringen. Ik herinner me bijvoorbeeld een opdracht om ’s nachts het lossen van een schip te fotograferen, terwijl er amper licht was. Niet eenvoudig, maar die uitdaging maakt het juist zo leuk. Voor mij is fotograferen iets wat ik enorm graag doe, waardoor het niet aanvoelt als werken.”
“De haven is één grote speeltuin voor een fotograaf.
Fotograferen doe ik enorm graag, waardoor het niet aanvoelt als werken.”
Je bent de afgelopen jaren op veel plaatsen beland in en rond de haven. Heb je een favoriet plekje in Havenland?
“Er zijn zoveel verborgen pareltjes in Havenland waar mensen zich niet bewust van zijn. Een van mijn meest geliefde plekken in Havenland is het pittoreske Lillo. Vijftig inwoners, zo klein is het. Dat is echt een idyllisch plekje, in het midden van de havenindustrie. Toch slaagt het dorpje erin om volledig op te gaan in de natuur.”
Zijn er ook specifieke havenprojecten die je bijblijven omdat je ze zo uniek vond?
“Er zijn veel prachtige projecten die ik al heb mogen doen in Havenland, maar er is er toch eentje dat er met kop en schouders bovenuit steekt. In april dit jaar kreeg ik de kans om voor Mercy Ships – wiens nieuwste schip ik mocht fotograferen toen het in de haven van Antwerpen werd afgewerkt – naar Senegal te reizen. Mercy Ships stuurt hospitaalschepen naar Afrikaanse landen om het deel van de bevolking dat geen of minder toegang heeft tot soms dure gezondheidszorg, gratis te behandelen of opereren. Ik kreeg de opdracht om het project, en de Belgen die er aan het werk waren in beeld te brengen. Een unieke opportuniteit, maar je ziet er wel zaken die je bijblijven. Ik vond het vooral mijn taak om met krachtige beelden mensen aan te zetten om deze organisatie te steunen.”
“In mijn fotografie streef ik altijd naar authenticiteit, en wil ik vooral spontane en positieve beelden vastleggen. Foto’s die mensen trots in beeld brengen, vind ik veel interessanter dan voyeurisme of het tonen van andermans miserie. In dit project was dat wel een uitdaging. Zo was er op het schip een meisje dat geopereerd werd aan een groot gezwel op haar gezicht dat al jaren haar dagelijkse functioneren bemoeilijkte. De kunst is dan om haar respectvol in beeld te brengen. Mijn favoriete foto is er eentje waarop ik ze over haar schouder in een spiegeltje fotografeerde. Ze zag er zichzelf opnieuw voor de eerste keer in na de operatie. In de foto ligt de focus op haar gevoel, niet op haar gezicht. Een sterk beeld waarin het meisje in haar eer naar voor wordt gebracht.”
Over welke Havenlandfoto ben je zelf het meest trots?
“Goh, dat is een moeilijke vraag. Als ik denk aan mijn foto’s in de haven die ik het mooiste vind, dan zijn foto’s bij zonsopgang of -ondergang toch mijn favorieten. Dat licht is zo bijzonder dat het elke foto een aparte dynamiek geeft.”
