Kerktoren van Wilmarsdonk

Binnen de haven bevinden zich heel wat plaatsen/relicten die herinneren aan het verdwenen polderlandschap. Het meest bekende voorbeeld is allicht de bewaarde kerktoren van Wilmarsdonk.

Die opvallende getuige van het dorp van weleer begon bescheiden als kapel die in de 14^e eeuw uitgroeide tot parochie en in de 15^e eeuw volwassen werd als kerk.

Wilmarsdonk zelf deed vaak dienst als vluchtelingenkamp voor klimaatvluchtelingen avant la lettre. Wie er neerstreek na overstromingen bleef er vaak wonen en zodoende groeide de heerlijkheid snel uit tot het dichtst bevolkte dorp ten noorden van Antwerpen.

Vermoedelijk dankt het dorp zijn naam aan de patriciër Wilmarus Paddebuc. Wegens diens achternaam noemden rivaliserende dorpen de inwoners smalend ‘paddebuiken’. De voornaam van Wilmarus werd later de familienaam Wilmaers. De familie Wilmaers bezat vele gronden in het noorden van Antwerpen. Verschillende generaties lang bekleedde zij ook schepenposten in de stad Antwerpen, wat hen een grote naamsbekendheid opleverde.

Het dorp is intussen afgebroken voor havenuitbreiding, maar de gotische toren van de Sint-Laurentiuskerk staat nog steeds aan de horizon. Hij bevindt zich op een enclave van het bedrijf Trans Continental Logistics in de zone tussen Churchilldok en Zesde Havendok. Het Havenbedrijf Antwerpen heeft een restauratiedossier opgemaakt voor de kerktoren.

Meer technische details over de kerktoren vind je in de uitgebreide erfgoedstudie.